‘Ida Mae’ is de groepsnaam van een musicerend koppel uit Norwich, Engeland bestaande uit Chris Turpin en Stephanie Jean die nu samen wonen in Nashville, Tennessee. Ze leerden elkaar kennen toen ze nog beiden aan de universiteit van Bath studeerden waar ze allebei deel gingen uitmaken van de formatie ‘Kill It Kid’. Hun gemeenschappelijke voorliefde voor akoestische countryblues en jazz deed hen na het ontbinden van die band besluiten om samen aan de slag te gaan als ‘Ida Mae’ en op die wijze hun eigen soul, rock en akoestische Americana-liedjes te brengen.

Het moest eenvoudig, eerlijk en rauw klinken als ze hun songs op een plaat zouden opnemen en dat is het uiteindelijk ook geworden, mede dankzij de sturing die bij de opname werd gecontroleerd door niemand minder dan de legendarische Britse producer Ethan Johns, de man die eerder al in de studio actief was met o.a. ‘Kings Of Leon’, Ryan Adams, Paul McCartney, Crowded House, Laura Marling en Ray Lamontagne.

Het debuutalbum “Chasing Lights” van ‘Ida Mae’ verzamelt dertien nummers die door het echtpaar samen werden gecomponeerd en die hier ook harmonieus samen worden gezongen. Verwacht echter geen zeemzoeterig album dat vol staat met zachtjes gezongen ballads, want het tegendeel is waar. Openingstrack “Boom Boom Boom” en diens opvolger “My Girl Is A Heartbreak” zijn stevig rockende nummers die je onwetend ook zou kunnen toeschrijven aan bijvoorbeeld ‘The White Stripes’, vooral door de beperkte instrumentatie van elektrische gitaar, bas en drums.

Pas bij de albumtitelsong “Chasing Lights” komen de twee stemmen gelijktijdig aan bod om er een emotionele ballad van te maken die als eerste hoogtepunt van deze plaat beschouwd mag worden. Ook de intimistische Americana-ballads “Easily In Love”, “Love Is Still A Long Road”, “Sweet Abandon”, “Rightfully, Honestly” (Chris zingt hier in de stijl van Antony Hegarty van ‘Antony And The Johnsons’) behoren volgens ons tot het betere werk op dit album. En dan moeten we zeker ook nog een grote pluim geven aan de break-up-song “If You Don’t Love Me” (zie video) en de akoestische afsluiter “Baby Be Mine”.

Het bluesy gitaarwerk à la Robert Johnson of Blind Willie McTell krijgen we op deze plaat te horen in “Higher Than The Light”, “Reaching” en “Sick in Love”. Ook de naamkeuze van de groep is trouwens te wijten aan een stokoud bluesliedje van Sonny Terry en Brownie McGhee dat ‘Ida Mae’ heet. De mix van de rauwe bluesnummers met prachtige Americana-ballads bewijst dat Chris Turpin en Stephanie Jean geen compromissen hebben gesloten of toegevingen hebben gedaan bij het zo goed als geheel live opnemen van deze plaat in de studio. Dit alles wellicht tot grote tevredenheid van Ethan Johns, albumproducer en eveneens dienstdoend drummer op deze plaat.

(valsam)